Homepage
Email voor info

 
Een marathon lopen zonder strottenhoofd (vervolg)
Op deze pagina staan de ingezonden reacties
 
In de maanden daarvoor had ik natuurlijk al wat gemerkt.
Mijn stem werd steeds heser, vertelt Leo. Van een buurman - hij is internist - kreeg ik het advies om m'n keel toch maar eens te laten onderzoeken. Toen bleek er dus een gezwel op m'n strottenhoofd te zitten. De artsen wilden het gezwel in eerste instantie wegkrijgen met bestraling. In die tijd zijn wij door diepe dalen gegaan niet alleen ik maar vooral mijn vrouw en kinderen. 34 x bestralen , iedere dag en soms zelfs twee keer. Door die behandeling groeien er op een deel van m'n keel geenbaardharen meer. Erger is dat m'n speekselklieren niet meer werken. Daardoor heb ik constant een katergevoel, alsof ik de dag ervoor flink heb gedronken. Als ik ga hardlopen, heb ik altijd water bij me en een kauwgum in de mond. Enkele maanden na de behandeling kwamen de klachten weer terug. Ik werd weer hees en bij onderzoek bleek dat er toch weer een bobbeltje op het strottenhoofd zat. Bestralen kon niet meer dus moest het strottenhoofd operatief verwijderd worden. "Ik wist niet wat de consequenties van die operatie waren. Zonder strottenhoofd wordt het dagelijks leven heel anders. Aan de arts vroeg ik of ik daarna nog zou kunnen hardlopen, omdat ik altijd erg sportief was geweest. Ik deed aan judo en liep halve marathons. 'Geen flauw idee', antwoordde hij. 'Probeer het maar.' En ik zou natuurlijk m'n stem kwijtraken, waarmee ik ook nog maar gedeeltelijk mijn baan van financieel planner bij Delta Lloyd kon uitvoeren.
Tóch koos ik voor een operatie. Op de avond vóór de ingreep schreef ik een gedicht, een ode aan m'n stem die ik de volgende dag ging verliezen."
Het dagelijks leven van Leo is sindsdien inderdaad veranderd. Hij ademt dus via een opening in de buurt van de plaats waar vroeger z'n strottenhoofd zat, een tracheostoma in medische termen. Hij draagt altijd een befje, om niet te veel troep naar binnen te krijgen. "Ik heb een filtercassette om op het stoma te plaatsen. Het filter bevochtigt en verwarmt de lucht die ik inadem. Ze noemen dat daarom ook wel 'de tweede neus'. Maar bij het hardlopen kan ik het stomafilter niet gebruiken, omdat het dan snel dicht gaat zitten en ik geen lucht meer krijg. Je moet het ook bevestigen met een pleister die niet zo goed blijft zitten."
Leo praat via een zogenoemd 'spraakknopje', een kunststoffen afdichting in zijn slokdarm en luchtpijp. Om te praten moet hij z'n stoma met de hand dichthouden. "Zo'n spraakknopje gaat ongeveer twee maanden mee, daarna gaat het vaak lekken. Dan kun je dus geen koffie meer drinken, want dat komt in de longen. Het praten gaat met het spraakknopje beter dan met apparaatje dat vroeger werd gebruikt en een metalig stemgeluid produceerde. Leo klinkt gewoon heel hees. Maar hij heeft zijn beperkingen. "Ik kan geen kracht zetten met m'n mond. Als ik met een hamer op de vinger sla, kan ik niet 'au!' roepen. Ik kan niet rochelen, niet spugen. En ik kan mijn jongens niet streng toespreken en dat weten ze! Ik heb daar nu andere methodes voor."
In november 2004 is het drie jaar geleden dat bij Leo de diagnose van keelkanker werd gesteld en twee jaar geleden dat zijn strottenhoofd werd verwijderd. En Leo wil ook van komende november een bijzondere maand maken, waar hij dit keer een positieve herinnering aan moet overhouden. Hij gaat de marathon van New York lopen. "Ik ben op zoek naar m'n grenzen. Ik heb al heel wat getraind en ben nu al sneller op de halve marathon dan ik voor de operatie was."
Hij heeft de zegen van zijn artsen. "KNO arts Marres van het Radboudziekenhuis in Nijmegen zei alleen: 'maar je gaat niet alleen'. Toen gaf hij me geld dat hij ingezameld had in het medisch team, zodat mijn vrouw ook mee kon reizen."
Hij wil nu iets terugdoen door deel te nemen voor het Koningin Wilhelminafonds. "Mensen kunnen me sponsoren minimaal voor tien eurocent per kilometer. Voor een hele marathon is dat dan 4 euro 20. Een derde deel van de opbrengst gaat specifiek naar onderzoek voor keelkanker."
Op weg naar New York wil Leo al weer verder grenzen gaan verleggen. "Er is tegenwoordig een snorkel die op het stoma past. Daarmee zou ik weer kunnen zwemmen en dus kan ik eindelijk eens een triathlon voltooien."
SPONSORING


klik op bovenstaande knop voor een sponsor-formulier.
KWF Kankerbestrijding

Leo Hartjes sloot zich aan bij Lopen voor het Leven: zijn doel, het ophalen van zoveel mogelijk geld voor kankerbestrijding is ook het doel van Lopen voor het Leven. Met bijna 100 lopers wordt er jaarlijks meegedaan aan zo'n 10 grote Nederlandse publiekslopen, en door middel van sponsoring wordt daarmee (veel!) geld ingezameld. Ambassadeur van Lopen voor het Leven is de snelste cabaratier van Nederland: Dolf Jansen. De eerste grote loop van Lopen voor het Leven was de marathon van New York: 38 lopers liepen 'm in 2001 en haalden daarmee ruim 100.000,- op…
Een initiatief zoals dat van Leo is ook voor Lopen voor het Leven hartverwarmend. Veel LvhL-ers lopen vanuit persoonlijke betrokkenheid, maar het enthousiasme van Leo en zijn loopprestatie, ondanks zijn extra handicap, maakt ook op ons indruk! Wij wensen Leo natuurlijk heel veel succes!
Lees meer over Lopen voor het Leven, of sluit je aan als Loper via www.lopenvoorhetleven.nl.